Skip to main content

Posts

Showing posts from 2020

निशिगंध

नवल असे की  निशिगंधाचे फूल तिथे ते मला दिसावे  नवल पुन्हा की  अशा ठिकाणी निशिगंधाचे फूल असावे  सर्वांगाने रात्र पिणाऱ्या  भयाण त्या तळघरात खाली  वरचे पाणी झिरपुनि जेथे  हिरवी डबकी तयार झाली  सर्पकीटकावाचूनि दुसरे       जीवन जेथे व्यक्त ना व्हावे ! काळोखाचे कुजून तुकडे  दर्प जेथल्या हवेत साचे  उजेड गळतो वरून केवळ  मद्य व्हावया अंधाराचे  प्रकाश नाही विकास नाही       सुंदर सारे जिथे मरावे  नवल असे कि अशा ठिकाणी       निशिगंधाचे फूल फुलावे !! : निशिगंध  : हिमरेषा  : कुसुमाग्रज 

नही फुरसत यकीन जानो मुझे कुछ करनेकी तेरी यादे तेरी बाते बहुत मस्रुफ़ रखती है

  नही फुरसत यकीन जानो मुझे कुछ करनेकी  तेरी यादे तेरी बाते बहुत मस्रुफ़ रखती है 

रतनगड

 किल्ला : रतनगड  जिल्हा : नगर  डोंगररांग : कळसुबाई  श्रेणी : मध्यम  जाण्यासाठी लागणारा वेळ : दोन तास  दिनांक : ०८/१२/२०१८ भंडारदरा धरण  अमृतेश्वराचे महादेव मंदिर  हनुमान दरवाजा  कात्राबाई  दूरवर दिसणारे अलंग मदन कुलंग  नेढं  घनचक्कर आणि गवळदेव कडून दिसणारा सूर्योदय 

ना-रवा कहिए ना-सज़ा कहिए

  ना - रवा कहिए ना - सज़ा कहिए कहिए कहिए मुझे बुरा कहिए तुझ को बद - अहद ओ बेवफ़ा कहिए ऐसे झूटे को और क्या कहिए दर्द दिल का न कहिए या कहिए जब वो पूछे मिज़ाज क्या कहिए फिर न रुकिए जो मुद्दआ कहिए एक के बा ' द दूसरा कहिए आप अब मेरा मुँह न खुलवाएँ ये न कहिए कि मुद्दआ कहिए वो मुझे क़त्ल कर के कहते हैं मानता ही न था ये क्या कहिए दिल में रखने की बात है ग़म - ए - इश्क़ इस को हरगिज़ न बरमला कहिए तुझ को अच्छा कहा है किस किस ने कहने वालों को और क्या कहिए वो भी सुन लेंगे ये कभी न कभी हाल - ए - दिल सब से जा - ब - जा कहिए मुझ को कहिए बुरा न ग़ैर के साथ जो हो कहना जुदा जुदा कहिए इंतिहा इश्क़ की ख़ुदा जाने दम - ए - आख़िर को इब्तिदा कहिए मेरे मतलब से क्या ग़रज़ मतलब आप अपना तो मुद्दआ कहिए ऐसी कश्ती का डूबना अच्छा कि जो दुश्मन को नाख़ुदा कहिए सब्र फ़ुर्क़त में आ ही जाता है पर उसे देर - आश

भेट हवी जर

  भेट हवी तर ...... खुशाल जा तू.  करील स्वागत हासून द्वारी ,  चहाबरोबर आणखी काही  देईल सुगरण ...... आग्रहवेडी.  बोलायाला विषय काहीही :  विचार तिजला  नाव वेलीचे बागेमधल्या  विचार तिजला  भिंतीवरच्या चित्राविषयी.  विचार तिजला  वाचलेत का अमुके पुस्तक......  विचारतांना  लक्ष ठेव पण . नको विचारू  भलतेसलते :  बैठकीतली आरामखुर्ची  मिटलेली पण उभी भिंतीशी :  नको विचारू त्याचे कारण.  खुंटीवरती बकुळवळेसर  सुकलेला पण :  नको विचारू त्याचा हेतू  खिडकीमधल्या दगडावरती  रंगित मासा :  आठवेल तुज तो " मोबे डिक ":  नको विचारू एक शब्द पण  विचारशील जर असले काही  करील डोळे थोडे बारीक ,  बघेल तिकडे दूर कुठेतरी,  हसेल थोडी, म्हणेल आणिक ,  " सहज ..... उगीचच ..... अशीच गंमत . "  असेच काही  विचारील अन प्रश्न अचानक ,  "आवडते का मटण तुम्हाला? " बोलत राहील  डबडबला जरी घाम कपाळी - " ह्या कवितेची जात निराळी."  "हवा किती ही निरभ्र सुंदर " बोलत राहील...  तशीच होईल स्तब्ध अचानक ,  त्यानंतर पण किती बोलशील ,  तिला न ऐकू येईल काही  निरोप घेशील ,  स्तब्ध तरीही तशीच येईल  दारापा

मुकी जास्वंद

  म्हणावें तू बोलू नको  आणि मीहि व्हावे मूक ;  म्हणावे तू येऊ नको  मीहि व्हावे रुख .  आज एका शब्दासाठी  तुझे आभाळाचे कान  आणि माझ्या स्वागताला  उभी बाहूंची कमान ! - कळायची आता तुला  जास्वदींची शापकथा  पाय तिचे पाळेमुळे  मुकी पुष्पे लक्ष गाथा.  : मुकी जास्वंद : रंगबावरी  : इंदिरा संत  

डोळाबंद

आली अमृताची आठवण  आली तुझी आठवण:  साठवाया रक्तामध्यें  डोळे घेतले मिटून ;  उभी अस्वस्थशी रात्र  गळ लावून चंद्राचा : हरवले काही त्याचा  शोध घेतसे केव्हाचा;  फुलांतून मेघांतून  धुळींतून वाहे वारा :  हरवले कांही त्याचा  शोध घेतसे सैरावैरा;  हरवले त्यांचे कांही  काही घनदाट धुंद :  कसे सापडे त्यांना  केव्हाच ते डोळाबंद ! : डोळाबंद  : रंगबावरी  : इंदिरा संत 

रात्र

काही योजून मनाशी  दणादणा आली रात्र  रिघे दारागजांतून  काळी हत्तीण मोकाट.  देते भिंतींचा धडक :  कोसळला चिरा चिरा ;  उस्कटल्या कौलाराच्या  केला खापरीचा चुरा ;  नीट लाघव वस्तूंचा  डाव टाकला मोडून :  इथे पलंगाचा खूर  तिथे भग्न पानदान;  उधव्स्तान्त उभी तृप्त  काळ्या मत्सराची गोण :  कशी तिला कळायची  माझ्या श्रीमंतीची खूण ! : रात्र  : रंगबावरी  : इंदिरा संत 

एक बोट धर पाहू

मोरपिसासारखी दोन बोटे डोळ्यावर फिरवून  ती माझ्यापुढे नाचवीत  एकदा तू म्हणालीस:  एक बोट धर पाहू.  मी विचारले : का? कशासाठी ?  तू म्हणालीस : मुकाट्याने बोट धर आधी.  सुलताना रझियाच्या गुलामाच्या आदबीनं  मी तुझे बोट धरले.  बोट सोडवून घेतलेस आणि टाळी वाजवलीस.  तेव्हा मात्र दचकलो:  हा तर शिरच्छेदाचा संकेत.  माझे भय कधीही खोटे बोलत नाही.  तू म्हणालीस : बिचारा तू  न धरलेल्या बोटावर तुझे नाव होते !!!! : वसंत बापट 

कविता : मन

अंधारात आपणंच अंधार होऊ शकत नाही.  दुःख प्यायलाही दुःखाची ओंजळ लागते .  कवितेत मानवी मनाचे सूक्ष्मांत सूक्ष्म तरंग असतात.  सतत जे जवळ होतं  कुणालाही कळत नव्हतं  ते माझं .. फक्त माझं मन होतं .....  मनातले सल सांगायला माणसाची सोबत अपुरी वाटू लागली कि मन शब्दांच्या पाऊलवाटेकडे वळतं.  शब्दचं आधार होतात ! शब्दचं श्वास होतात ! शब्दच निःस्वास होतात! अशा शब्दातूनच व्यक्त झालेली निर्मिती हि जणू कलावंताचं शब्दरूप मनचं असतं.  अशी मन चुरगळणारी पाशवी मन भोवती असतात.  ज्यांना आपल्या सानिध्यात असलेल्या अशा तरल मनाची पर्वा नसते .  इतकचं काय , अशा हळुवार जगण्याचं पायपुसणं करण्यांतच अनेकांना पुरुषार्थ वाटतो ! मग आयुष्यातील सुखदुःखाची सखी जी कविता त्या कवितेबद्दलही बधिर सहचाराला  मत्सर वाटू लागतो . "आपल्या व्यतिरिक्त कोणाची सोबत या मनाला लाभेलच कशी?"या  आकसापोटी कवितेंच्या कळ्यांचे श्वास , निःश्वास खुडून टाकण्यात काहींची उभी हयात जाते. 

गझल

गीत गुंजारते जीवनाचे गझल  मर्म हृदयातल्या स्पंदनांचे गझल  भावनेला मुक्या बोलवेना जिथे  नेमकी वेदना तीच वाचे गझल 

वीज

नका मलीन मार्गाचा  सांगू दिमाख मजला  मला आकाश- ज्योतीला  शांत सुखाची शृंखला ! वैर सुस्थिरपणाचे  वैर स्तिथीचे निवान्त  दहा दिशांचा प्रदेश  माझ्या धावेस अशांत  सुख थिजले भिजले  नित्यपणात गंजले  अभिलाषा न अश्याची  स्वैरपणात रंगले ! जातें जळत जाळत  कृष्ण घनांच्या कुशीत  नाच काळोखावरती  कधी करते खुशीत ! माझ्या हातात मशाल  माझ्या मनात निखारा  माझ्या बेहोषपणाला  नाही कोठेही किनारा ! न मी नक्षत्रादिपीका  कोणा देवाच्या पूजेची  राणी सोज्वळ सात्विक  नाही कोणाच्या शेजेची ! मला अनेक वल्लभ  नाही कोणीही भ्रतार  दान दास्यांचे करील  त्यास दाहक कट्यार ! नाही पाखराप्रमाणे  घरकुलात निवास  माझा निःसंग निर्भय  साऱ्या विश्वांत विलास! सूर्यतेजात चंद्राचे  काही किरण रापले  झंजावाताचे सहस्त्र  वेग तयांत मापले ! माझ्या जन्माची कथा ही  कसे साहीन बंधन ?  तीरांवाचून वाहते  माझे तेजाळ जीवन ! : वीज  : मराठी माती  : कुसुमाग्रज