Marathi Kavita Meghdoot17

दिसा देई कोवळीक  देई शोभाही अंधारा  गोरजाच्या झळाळीत  विलसतो सायंतारा  जात्या दिवाकरा काय  देव आशीर्वाद देतो  येत्या यामिनीच्या भाळी  शुभ अक्षत लावितो ? उरी माजता तुफान  असा तसा गाजे वारा : त्याच्या दर्शनाने मात्र  होतो मंजुळ लेहरा  जीव होतो लाही लाही  चढे विखार तापांचा  त्याच्या दर्शनाने कसा  होतो पिसारा चंद्राचा  माझे आनंदनिधान  तोच एक सायंतारा  माझ्या जीवनाचा तोच  पूर्णविराम हासरा  जिथे असावे तिथून  त्याला सन्मुख रहावे  डोळा भरून पाहता  विश्व नाहीसेच व्हावे  : आनंदनिधान  : बाहुल्या  : इंदिरा संत 

नाही मुठींमध्ये द्रव्य  नाही शिरेमध्ये रक्त  काय करावे कळेना  नाही कष्टाचे सामर्थ्य  जीव ओवाळला तरी  जीव किती हा लहान  तुझ्या शौर्यगाथेपुढे  त्याची केवढीशी शान  वर घोंघावे बंबारा  पुढे कल्लोळ धुराचे  धडाडत्या तोफांतून  तुझे पाऊल जिद्दीचे  तुझी विजयाची दौड  डोळे भरून पहावी  डोळ्यांतील आसवांनी  ज्योत ज्योत पाजळावी  अशा असंख्य ज्योतींची  तुझ्यामागून राखण  दीनदुबळ्याचे असे  तुला एकच औक्षण  : औक्षण  : बाहुल्या  : इंदिरा संत 

निरवाया सारे काही  आज हिशेब मांडला  देणे द्यायचे पाहून  जीव मुठीत कोंडला  देणे आहे एक शब्द  कसा यावा ओठांतून ? मौन भरता अथांग  उरले न शब्दपण  देणे आहे एक अश्रू  ओला होईना लोचन  मुठ वाळूचे काळीज  कसे काढावे पिळून ? नाही जावयाचे सत्त्व  नाही रहावयाचे ऋण  घेऊनिया जन्म जन्म  देणे एवढे फेडीन  : देणे  : बाहुल्या  : इंदिरा संत 

व्यथा सोसायची तुझी किती वेगळी गं रीत जिथे रुजलिसे व्यथा वेल होऊनीया येत वेळ आलीसे बहरा पानोपानी फूल फूल : तुझ्या भरल्या जीवनी रंगगंधांचा दर्वळ जिथे टाकले पाऊल तिथे सांडतात फ़ुले ओठांडोळ्यांतून तुझ्या घोस फुलांचा उमले अशी आरास फुलांची मधे धुंद तू नागीण : एका विषाला उतार दुजे जहर पिऊन : उतार : बाहुल्या : इंदिरा संत

हाकेवरी आहे गाव याच आशेने चालले गेले दिवस महिने : वाटे युगच संपले दूर दूर तेवणारा दिवा कसा तो दिसेना डोंगराच्या पायथ्याशी रेघ धुराची वोळेना ऐकू यॆइना पावरी आणि घुंगुरांचा नाद राऊळीच्या घंटेचाही उमटेना पडसाद कुठे असेल ते गाव जिथे आहे पोचायाचे कुठे असेल ते घर जिथे आहे थांबायाचे ? कुठे असेल तो स्वामी त्याही वास्तूचा महान ज्याच्या पायापाशी आहे टाकावयाचे आहे तनमन : हाकेवरी आहे गाव : बाहुल्या : इंदिरा संत

असेच फसले होते हेतू तुझ्याभोवती भोवळतांना , असेच फसले होते डोळे तुलाच सगळी साठवताना फसली नाही तुझी पापणी ढाळीत असतां तमी चांदणी फसले नाही अधर जराही घालीत असतां फुंकर मौनी गाठित होतीस क्षितीज मुक्याने मुकेच होतें क्षितीज परंतु तुझ्याभोवती भोवळताना म्हणून फसले होते हेतू : तुझ्याभोवती : जोगवा : आरती प्रभू