Marathi Kavita Meghdoot17

देवलसी  जीव सदाचा उदासी     फुकाच्या सुखासी पार नसे  भावनेला फुल भक्तीचा गोसावी    दिसे तसे गोवी काव्याभासे  लोण्याहून मऊ मायेचे अंतर     दुर्बळा अंतर देत नसे  देवाचे संदेश उचलुनी दावी     विश्वासी सुखवी आत्मज्ञानीं  मनाने बालक बुद्धीने जो वृद्ध     तोडितो संबंध जगे जरी  सोंदर्याचा भोगी जीवनी विरागी     निद्रेतही जागी जगासाठी  कर्तव्याची चाड कुडीच्या परीस     दगडा परीस  करू शके  मतीने कृतीने  युक्तीने निर्मळ     तेजाने उजळ करी जना  हाच खरा कवी प्रीत पाझरवी     तेजे दीपें रवी ईश्वर हां  : कवी कोण ? : चांदणवेल  : बाळकृष्ण भगवंत बोरकर 

बुडे दीस ; मागें  काळानिळा अस्त : वैराण डोळ्यांत समंधाची गस्त  एकाच प्राणाचे कित्येक किनारे  घुंडून पडले बरगड्यात  वारें  दाटोनियां येते  बारापुढे रात ; तोवरी तेवेना देहत्व प्रेतांत   : देहत्व  : दिवेलागण  : आरती प्रभू 

चंद्र आला डोईवर  गाव आला हाकेवर  असेल ग झोपलेला  बाळ तुझ्या मांडीवर  कशी सरळ न वाट  पुढे नदीचे वळण  पांच वातीतील एक  तेवतसेल अजून  झाडांझाडांतील वारा  सळसळे जरा जरा  लगबग येशील ग  पान पडतांच दारा  : पान पडतांच  : दिवेलागण  : आरती प्रभू 

वाकडा घुमट वाकडी फांदी  वाऱ्यास सरळ वाहोच नेदी  पाणीही वाकडे वाहून गेले  झाकल्या मनाचे कोपरे गेले  : मन  : दिवेलागण  : आरती प्रभू 

दूधभोळ्या केसरांना फक्त ठावें  का दवाच्या बोबड्या बोलां जपावे या तनूच्या मूठमातीतून देवा  फक्त चोंचितील उष्टे बीज ठेवा  : एक इच्छा  : दिवेलागण  : आरती प्रभू 

दूर तेथे ... दूर तेव्हा सांज झाली  दूर तेथे आपलीही लाज गेली  एक तू अन एकला  मी एक झालो  एक होतांना घनाच्या आड गेलो  झाकला लाजून तूं गे गाल डावा  त्या घनाच्या आड होता चंद्र तेंव्हा  : चंद्र  : दिवेलागण  : आरती प्रभू 

फिके फिके रंग व्हावे गर्द गर्द निळे  डोळे डोळ्यांत  तसेच झाकून राहिले  तुझ्या माझ्या अस्तित्वाची स्तब्ध रानजाळी  एकदाच उजळेल मरणाच्या वेळी  रंग रंगांत  तोंवरी गर्दसे वाहूं दे  प्राण होऊन पावरी वाजत राहूं दे  : पावरी  : दिवेलागण  : आरती प्रभू 

फाटका संसार येथे : स्वच्छ आसूं  पक्व श्वासांची मिठाई काळजाला  स्वच्छ अश्रूंनी पूजावे येथ पुष्पां  हे खरे अन हेच राजे येथ भोती  देव जन्मा घालिताहे हेच राजे  त्यांतला मी गोधडी मांडून आहे  : राजा  : दिवेलागण  : आरती प्रभु 

चांदणकाळी आंदणवेल  दल दल फुलते रंजनवेल  आनंदाला फुटून फांद्या   निळे पाखरू घेते झेल  चांदणकाळी सलते सुख  धूप कसे दरवळते दुःख  चंद्रमणीसा शब्द निथळुनी  डुले घेउनी छंद अचूक  चांदणकाळी झुलतो पूल  थडगेदेखील बनतें फुल  शिळेंशीळेवर स्वप्नकळेचे  रत्नोपम उमटे पाऊल  चांदणकाळी आंदणवेल जग सगळे टिपऱ्यांचा खेळ सृष्टीवरती करिते वृष्टी  स्वरपुष्पांची अमृतवेल .  : आंदनवेल  : चांदणवेल  : बाळकृष्ण भगवंत बोरकर