Skip to main content

Posts

Showing posts from September, 2011

काही बोलायचे आहे पण बोलणार नाही

काही बोलायचे आहे पण बोलणार नाही  देवळाच्या दारामध्ये भक्ती तोलणार नाही  माझ्या अंतरात गंध कल्प कुसुमांचा दाटे पण पाकळी त्याची कधी खुलणार नाही  नक्षत्रांच्या गावातले मला गवसले गुज  परी अक्षरांचा संग त्याला मिळणार नाही  मेघ जांभळा एकाला राहे नभाच्या कडेला  त्याचे रहस्य कोणाला कधी कळणार नाही  दूर बंदरात उभे एक गलबत रुपेरी  त्याचा कोष किनाऱ्यास कधी दिसणार नाही  तुझ्या कृपाकटाक्षाने झालो वणव्याचा धनी  त्याच्या नीखारयात कधी तुला जाळणार नाही 

तो एक वृद्ध माळी गेला पिकून आहे

तो एक वृद्ध माळी गेला पिकून आहे निद्रीस्त शांतकाय आता पडून आहे गुंफून शेज त्याची हळूवार पाकळ्यांनी हा वेल मोगय्राचा पानी मिटून आहे अंगावरी कळ्यांची पसरून शाल गेला सारा गुलाब आता रोखून श्वास आहे जाईजुई बसून कोन्यांत दूर कोठे अस्फुट गीत मंद हूरहूर बोलताहे वनवेळू वाजताहे एकांतकिर्र ऐसा माळीच की अखेरी निश्वास टाकताहे वाजून मेघ जातो घननीळसा विरून सर्वत्र तो भरून गंभीर नाद आहे बोले अखेरचे तो: आलो ईथे रिकामा “सप्रेम द्या निरोप, बहरून जात आहे” – आरती प्रभू

एकमेकांशिवाय.

आपण असतो उभे एकमेकांजवळ एकमेकांशिवाय. तरीही ओळखतो भुकेचा वास.इच्छांचे वळसे. हिशोब करीत करीत जपुनच घसरतो. गरजांच्या मिठयांनी गरजाच प्रसवतो . आणि यातले नसते काहिच आपल्या स्वाधीन . एकमेकांजवळ. एकमेकांना . एकमेकाने.एकमेकांहून. एकमेकांआत : एकमेकांशिवाय . असेच बसतात प्रत्यय स्वार होऊन सगळे उपाशी भाषेवर : आणि असा चालतो आशयाचा प्रवास. एकदाच अवलिया भाषेच्या देशातुन परागंदा होतो : अज्ञात काळोखांतला अचानक पाऊस शब्दहीन एकांतात फांदि होऊन पितो: त्याला आपण पुरतो : दैनिक पेपरांच्या डोंगर रद्दीखाली . पों पों पीं पीं ट्रिंग ट्रिंग खट खट हैलो हैलो एकमेकांजवळ .एकमेकाना.एकमेकाहून.एकमेकांआत : एकमेकांशिवाय . - मंगेश पाडगांवकर

अखेर कमाई

मध्यरात्र उलटल्यावर शहरातील पाच पुतळे एका चौथऱ्यावर बसले आणि टिपं गाळू लागले. ज्योतिबा म्हणाले ,शेवटी मी झालो फ़क्त माळ्यांचा. शिवाजीराजे म्हणाले , मी फ़क्त मराठ्यांचा. आंबेडकर म्हणाले , मी फ़क्त बौद्धांचा. टिळक उद्गारले , मी तर फ़क्त चित्पावन ब्राम्हणांचा. गांधींनी गळ्यातला गहिवर आवरला आणि ते म्हणाले , तरी तुम्ही भाग्यवान. एकेक जातजमात तरी तुमच्या पाठीशी आहे. माझ्या पाठीशी मात्र फ़क्त सरकारी कचेऱ्यातील भिंती ! - कुसुमाग्रज

गेले उकरून घर

गेले उकरून घर  नाही भिंतीना ओलावा  भरू ओंजळी चांदणे  करू पाचुचा गिलावा  आण लिंबोणी सावल्या  नाही आढ्याला छप्पर  वलचनीच्या  धारांना  लावू चंद्राची झालर  पानओढ त्या वाळूची  आण तेव्हाची टोपली  कधी खेळेल अंगणी  तुझी माझीच सावली  गेले उकरून घर  जावू धुक्यात माघारा  कधी पुरून ठेवल्या  आणू सोन्याच्या मोहरा  :- ग्रेस  

देखना कबीर

देखना कबीर दिशावेगाल्या नभांची गेली तुटून कमान तुझ्या व्रतस्थ दू:खाचे तरी सरे ना ईमान जन्म संपले तलाशी आणि पुसल्या मी खुणा तरी वाटांच्या नशीबी तुझ्या पायांच्या यातना भोळ्या प्रतिद्न्या शब्दांच्या गेली अर्थालाही चिर कांचा वेगळ्या पा-यात तरी देखना कबीर !! .......ग्रेस

निळ्या पाखरांची निळी पाउले

निळ्या पाखरांची निळी पाउले असे रंग आणि ढगांच्या किनारी निळे ऊन लागे मला साजणी निळे घाटमाथे निळ्या राउळांचे निळाईत माझी भिजे पापणी निळ्याशार मंदार पाउलवाटा धुक्याची निळी भूल लागे कुणा तुला प्रार्थनांचे किती अर्घ्य वाहू निळ्या अस्तकालीन नारायणा निळे गार वारे जळाची शिराणी निळ्या चंद्रओवीत संध्या डुले निळे दुःख चोचीत घेउन आली निळ्या पाखरांची निळी पाउले -ग्रेस

कंठात दिशांचे हार

कंठात दिशांचे हार निळा अभिसार वेळूच्या रानी झाडीत दडे देऊळ गडे येतसे जिथून मुलतानी. लागली दरीला ओढ कुणाची गाढ पाखरे जाती आभाळ चिंब चोचीत बिंब पाउस जसा तुजभवती. गाईंचे दुडुदुडु पाय डोंगरी जाय पुन्हा हा माळ डोळ्यांत सांज वक्षांत झांज गुंफिते दिव्यांची माळ. मातीस लागले वेड अंगणी झाड एक चाफ्याचे वाऱ्यात भरे पदरात शिरे अंधारकृष्ण रंगाचे. मेघांत अडकले रंग कुणाचा संग मिळविती पेशी ? चढशील वाट ? रक्तात घाट पलिकडे चंद्र अविनाशी