Skip to main content

Posts

Showing posts from April, 2014

अरे ,वेड्या सोनचाफा

अरे ,वेड्या  सोनचाफा , काय तुझा रे बहर : नाही पाहिलीस माझी  चाफेकळी सोनगौर ! आणि तूही पारिजाता , किती आरास मांडली : खुदूखुदू हासणारी  नाही पाहिलीस बाळी ! बहरला आज दोघे : हासू आले आठवून … कितीवेळा मी दोघांची  द्रुष्ट टाकिली काढून ! रुख्याफिक्या बहराला  गेले होते मी भाळूनी ; कुठे चाफा - पारिजात , कुठे माझी पुष्पराणी ! एक हाती सोनचाफी , एक हाती पारिजात  लक्ष मुठी ओवाळल्या  तिची काढावया द्रुष्ट!!!!! : अरे ,वेड्या  सोनचाफा : रंगबावरी  : इंदिरा संत 

दूर दूर कोठे तरी

दूर दूर कोठे तरी  जड पाणी निश्छ्ल  आणि इथे क्षण एक  होतो निःश्वास व्याकुळ  दूर दूर घातलेली  शब्द्ब्रम्हाला शपथ ; इथे मुकीच आसवे  मिटलेल्या पापणीत  दूर दूर अशी वाटे  मुक्या व्यथेची चाहूल  आणि इथे  घोंगावते  उभ्या रात्रीचे वादळ  दूर दूर असे काही  दूर असेच रहाते : चकव्याची वाट इथे  पाय मागे मागे घेते  : दूर दूर कोठे तरी  : रंगबावरी  : इंदिरा संत 

डोळांबंद

आली अमृताची लाट  आली तुझी आठवण  साठवाया रक्तामध्ये  डोळे घेतले मिटून  उभी अस्वस्थशी रात्र  गळ लावून चंद्राचा : हरवले काही त्याचा  शोध घेतसे केंव्हाचा  फुलांतून मेघांतून  धुळीतून धावे वारा : हरवले काही त्याचा  शोध घेतो सैरावैरा ; हरवले त्याचे काही  काही घनदाट धुंद : कसे सापडावे त्यांना  केव्हाच ते डोळांबंद : डोळांबंद  : रंगबावरी  : इंदिरा संत 

सायंकाळची शोभा

पिवळे तांबूस ऊन कोवळे पसरे चौफेर ओढा नेई सोने वाटे वाहुनिया दूर झाडांनी किती मुकुट घातले डोकीस सोनेरी कुरणांवर शेतात पसरला गुलाल चौफेरी हिरवेहिरवे गार शेत हे सुंदर साळीचे  झोके घेते कसे, चहुकडे हिरवे गालिचे सोनेरी, मखमली, रुपेरी, पंख कितीकांचे रंग किती वर तऱ्हेतऱ्हेचे ईंद्रघनुष्याचे अशी अचल फुलपाखरे, फुले साळिस जणू झुलती साळीवर झोपली जणूं का पाळण्यांत झुलती. झुळकन सुळकन ईकडून तिकडे किती दुसरी उडती! हिरे माणकें पांचू फुटुनी पंखचि गरगरती! पहा पांखरे चरोनि होती झाडावर गोळा. कुठे बुडाला पलीकडे तो सोन्याचा गोळा? :  - भा.रा.तांबे

देणार्याने देत जावे

देणार्याने देत जावे; घेणार्याने घेत जावे. हिरव्यापिवळ्या माळावरून हिरवीपिवळी शाल घ्यावी, सह्याद्रीच्या कड्याकडून छातीसाठी ढाल घ्यावी. वेड्यापिशा ढगाकडून वेडेपिसे आकार घ्यावे; रक्तामधल्या प्रश्नांसाठी प्रुथ्वीकडून होकार घ्यावे. उसळलेल्या दर्याकडून पिसाळलेली आयाळ घ्यावी; भरलेल्याश्या भीमेकडून तुकोबाची माळ घ्यावी देणार्याने देत जावे; घेणार्याने घेत जावे; घेता घेता एक दिवस देणार्याचे हात घ्यावे ! :  वि. दा. करन्दीकर

हा चंद्र

या चंद्राचे त्या चंद्राशी मुळीच नाही काही नाते त्या चंद्रावर अंतरिक्ष-यानात बसूनी माकड,मानव, कूत्री यांना जाता येते या चंद्राला वाटच नाही, एक नेमके ठिकाण नाही हा ही नभाचा मानकरी पण लक्ष मनांच्या इंद्रगुहांतून भटकत राही नटखट मोठा ढोंगी सोंगी, लिंबोणीच्या झाडामागे कधी लपतो मुलाप्रमाणे पीन स्तनांच्या दरेत केव्हा चुरुन जातो फुलाप्रमणे भग्न मंदीरावरी केधवा बृहस्पतिसम करतो चिंतन कधी बावळा तळ्यात बुडतो थरथर कापत बघतो आतून तट घुमटावर केव्हा चढतो, कधी विदुषक पाणवठ्यावर घसरुन पडतो कुठे घराच्या कौलारावरुनी उतरुन खाली शेजेवरती तिथे कुणाची कमल पापणी हळूच उघडून नयनी शिरतो कुठे कुणाच्या मूक्त मनस्वी प्रतिभेसाठी द्वारपाल होऊनी जगाच्या रहस्यतेचे दार उघडतो अशा बिलंदर अनंतफंदी या चंद्राचे त्या चन्द्राशी कुठले नाते? त्या चन्द्रावर अंतरिक्ष-यानात बसूनी शास्त्रज्ञांना जाता येते रसीक मनांना या चंद्राला पळ्भर केव्हा डोळ्यात वा जळात केवळ धरता येते.  : - कुसुमाग्रज

प्राक्तनाचे संदर्भ

पोरवयात उमगले तिला प्राक्तनाचे संदर्भ आपल्या जन्मजात दारिद्र्याइतके स्पष्ट, विरून फाटलेल्या अंगावरील कपड्यांइतके ढळढळीत. तेव्हा तिने मेमसाब बरोबर प्रवास करताना नाकारला हट्ट खिडकीच्या सीटचा पोरक्या पोरवयासह पळणाय्रा झाडांसकट; भवतीच्या समवयीन भाग्यवंतांचे बोबडे कौतुक तिने नाकारले; नाकारला स्पर्श वत्सल, हळवा, अहंकार जागवणारा.... तिने फक्त ओठ घट्ट मिटले, डोळे स्थिर समोर.... आणि समजूतदारपणे मेमसाबची बॅग सांभाळली. त्यावेळी मी हादरलो माझ्या वयासकट.... प्रिय आत्मन, इतक्या कोवळ्या वयात, तू तुझी जागा ओळखायला नको होतीस.... :  - द.बा.धामणस्कर

मग माझा जीव तुझ्या वाटेवर

दुःखाच्या वाटेवर गाव तुझे लागले थबकले न पाय तरी, ह्र्दय मात्र थांबले वेशीपाशी उदास हाक तुझी भेटली अन माझि पायपीट डोळ्यातून सांडली मग माझा जीव तुझ्या वाटेवर वणवणेल अन माझी हाक तुझ्या अंतरात हुरहुरेल मी फिरेन दूर दूर तुझिया स्वप्नात चूर तिकडे पाउल तुझे उंबर्यात अडखळेल विसरशील सर्व सर्व आपुले रोमांच पर्व पण माझे नाव तुझ्या ओठांवर हुळ्हुळेल सहज कधी तू घरात लावशील सांजवात माझेही मन तिथेच ज्योती सह थरथरेल जेंव्हा तू नाहशील दर्पणात पाहशील माझे अस्तित्व तुझ्या आसपास दरवळेल जेंव्हा रात्री कुशीत माझे घेशील गीत माझे तारुण्य तुझ्या गात्रातून गुणगुणेल मग सुटेल मंद मंद वासंतिक पवन धुंद माझे आयुष्य तुझ्या अंगणात टपटपेल :  सुरेश भट

फत्तर आणि फुलें

होता डोंगरपायथ्यास पडला धोंडा भला थोरला; वर्षें कैकहि तरि न तो हाले मुळीं आपुला ! आनंदी फुलवेल एक जवळी होती सुखें राहत; बाळें सांजसकाळ हांसत तिचीं तैशींच कोमेजत ! थट्टेखोर फुलें हंसूनि ती वदलीं धोंड्यास त्या एकदां; "धोंडा केवळ तूं ! अरे, न जगतीं कांहीं तुझा फायदा !" संतापून तयांस फत्तर म्हणे " कां हीं वॄथा बोलणीं ? सारी सुंदरता इथेंच तुमची जाईल रे वाळुनी !" धोंडयाच्या परि काळजास भिडले ते शब्द जाऊनियां; काळाठिक्कर यामुळें हळुहळू तो लागला व्हावया. पुष्पांच्या कवळ्या मनांतहि सले तें फत्तराचें वच; गेली तोंडकळा सुकून, पडलीं तीं पांढरीं फारच ! कोणी त्या स्थलिं शिल्पकार मग तों ये हिंडतां हिंडतां, त्याच्या स्फुर्तिस फत्तरांत दिसली काहंहींतरी दिव्यता; त्याची दिव्यकलाकरांगुलि न जों त्या फत्तरा लागली, श्रीसौंदर्यमनोरमा प्रगटुनी साक्षात् उभी राहिली ! वेडा पीर असाच गुंगत कुणी एकाकि ये त्या स्थळा, ती मूर्ती बघतांच तो तर खुळा नाचावया लागला ! त्यानें ती खुडुनी फुलें भरभरा पायीं तिच्या वाहिलीं, तों, त्यांची फुलुनी कळी खद्खदां सारीं हसूं लागलीं ! लावण्यकॄति ती वनांत अजुनी आहे उभी हा

त्रिधा राधा

आभाळ निळे तो हरि, ती एक चांदणी राधा, बावरी, युगानुयुगीची मनबाधा विस्तीर्ण भुई गोविंद, क्षेत्र साळीचे राधा, संसिद्ध, युगानुयुगीची प्रियंवदा जलवाहिनी निश्चल कृष्ण, वन झुकले काठी राधा, विप्रश्न, युगानुयुगीची चिरतंद्रा : पु.शि. रेगे