Marathi Kavita Meghdoot17

निर्वंश समुद्रावरील वाळवंटात उभे राहिले कि मला ऐकू येतात माझ्या कविता. एखाद्या प्राचीन साम्राज्याचा निखालसपणे खचलेला भूभाग. मावळत्या मिठीतील काळा करंद मोर... दु:ख सांगितले कि हलके होते. आकर्षक होते जगुन दाखविले की . मरून दाखविल्यावर दु:ख मिटते ? --ग्रेस

शुभ्र बर्फ सर्वदूर गगन तेवढे मुके पर्णहीन चांदण्यात वृक्ष दोन पोरके पांढरी मधुर ओळ पापणी हळू मिटे दरीस टाकुनी उभे नगण्य गाव एकटे मला भरून ने पुढे अजाण शुष्क गारवा अश्वगुम्फिल्या रथात मृत्युगंध ये नवा तुडुंब प्रार्थनांतले मनस्वी जन्म नादती चितेत माणकांपरी जशी लखाकते सती निजलेल्या तिच्या परीस शब्द फक्त मोकळा ईश्वरा जसा तुझा उदास रंग सावळा प्राण पेरील्यापरी हिमात हाक सापडे देह्पात्र आणिलेच मोज यातले तडे...! - ग्रेस चंद्रमाधवीचे प्रदेश

एवढे उदास फुल पाहिले कधी न मी शिळे जशी तुझ्या कुळास चंद्र दे निळी हमी ... दे ढगास रंग्भूल जीव अंथरून सांज पावसातही मुली जशा उभारतात शेज. नदीस काठ एकदाच हो पुरात पारखा जा मुली निघून तू जिथे उभा तुझा सखा. विभक्त हि सखी मला अजून स्पर्श मागते कातडीतलेच दु:ख आतड्यात तोलते... पहाडमग्नता तशी दिशादिशात साकळे नि घाट राउळातही निनादतात कावळे... थकेन वाटले मला म्हणून ओल घेतली नि स्वप्नसत्य सारणी मुकीमुकीच राहिली. उरातली अखंडताच का पिळून आवळे ? तंग कंचुकीस कोण सोडणार मोकळे? तेल या दिव्यातले न ज्योत त्या दिव्यातली जसा पुढे करून देह माग घेत सावली... मला न ये जरा रडू न काळजातही चरा वृक्ष मोडताच तो मनात झेल पाखरा . मागधी; तुला न बोल चांदणी मिटेवरी, लहानसाच अस्त हा सजेल माझिया घरी... -ग्रेस

ही चंद्र-उदयिनी वेळा घननीळ काठ मेघांचे भरतीच्या क्षितिजावरुनी घर दूर जसे सजणाचे.... तू उभी अधोमुख येथे निद्रेचा उधळून जोग गर्भात धरित्रिच्याही ये जशी फुलांना जाग.... बहरात दुःख अनवाणी की पैलथडीची रात... माझाच स्पर्श सर्पाचा अमृतमय माझे हात.... अंधार कडे घेऊन हे कोण रडाया आले? दृष्टीत अरण्यामधले मातीचे चंदन ओले... तरि तुझ्या कुशीचा रंग शरिरावर माझ्या उमटे की चिंब अभंगामधला भगवंत स्मृतीवर दाटे....

तू उदास मी उदास मेघहि उदासले स्म्रुतितील विदग्ध नाद पैंजणात सांडले... तुझ्या तनुंत चंद्रशिल्प सांजली निळी जळे जसा समुद्र आंधळा नि सूर्य दूर मावळे ... मंद मंद वाहते दिव्यांतली अनंतता तुझ्या सुखांस गंधवित लोचनि नीजे कथा... अंगणात ये सजुन मृत्यु रोज एकला पावसाळी ये जसा नदीस पुर सावळा ... कुठे धुक्यात चाललीस गर्दले नभावारी विश्वमंद्ल्या दिठित रात्र थांबली जरी... : ग्रेस : संध्याकाळच्या कविता

कधी एकांत रेखावा कधी लोकांताची रीत उभ्या जन्माला न मिळे तुझ्या प्रारब्धाचे गीत तूच डोंगर पेरावे तूच नाचवावी झाडे असा आकांताचा जन्म तूच द्यावा चंद्राकडे... मला भावते साजणी फक्त अशी संध्याकाळ बाळमुठीला लागतो जिथे आसवांचा तळ. -ग्रेस

मालविल्या सांज-दिव्यांची तम मार्गावरती खंत वृद्धेच्या ओवी मधला उरी दाटून ये भगवंत पानाच्या जाळीमधले वाऱ्याचे कुंडल डुलते ओठांची मिथिला ल्याया पदरातून नभ व्याकुळते तुटलेली ओळख विणता प्राणांची फुटते वाणी पायातून माझ्या फिरतो अवकाश निळा अनवाणी -ग्रेस

घनांनी वाकलेला मी फुलांनी झाकलेला मी; जराशा मंद स्पर्शाने मनाला कंप का सुटतो? कधीचे रूप भिजलेले तमातील गार वनराई; नदीच्या शुभ्र धारांनी नदीचा ऊर का फुटतो? मनातून वाहणारी ही युगांची आंधळी गाणी; जरासे खोल बघतांना गळ्यातून शब्द का फुटतो? -ग्रेस

काळीज धुक्याने उडते तू चंद्र जमविले हाती ; वाराही असल्या वेळी वाहून आणतो माती ; पाण्यावर व्याकूळ जमल्या झाडांच्या मुद्रित छाया ;   मावळत्या मंद उन्हाने तू आज सजविली काया … - ग्रेस

ती खिन्न भुपाळी फिकट धुक्याचा घाट वर संथ निळाइत नारिंगाची वाट ती कातर काळी तमगर्भाची नगरी तेजात वितळली , स्तंभ उभे जरतारी अन सावट मंथर कृष्ण घनांची छाया ओवीत मिसळली हंबरणारी माया हा पिवळा शेला आज तुझ्या अभिसारा घे गंध फुलांचा जशी उन्हाची मधुरा  : चंद्रमाधवीचे प्रदेश : ग्रेस

अंधारांतून जात कुणीतरी गात पुढे क्षितिजाला मातीमधला पाऊस घेऊन सुगंध इथवर आला . सुन्न निरामय चिरनिद्रेपरि नभ माथ्यावर गढले . प्रारब्धातिल विश्व कुणाचे जसे तमावर निजले .... अंधारातुन सरकत जाती झाडांचे जड पुतळे कुणी मांडिले ? कशास माझे लोचन भरून आले .... ध्वनिबंधावर तूच उभी कि युगे निळावत गेली . आभासांतील हिमशिखरांची रांगच घसरत आली .... उभे धराया मला पुरांतून सूर समाधी ल्याले हृदयांमधले अमृत प्याया मरण कोठवर आले .... : ग्रेस

तुझीमाझी ताटातुटी  अटीतटीची नव्हेच ;      फक्त  खेळीमेळीची फुलत्या , क्षणाक्षणांची सरत्या ; नव्हेच  रागालोभांची भलत्या ;      फक्त  झोपाळ्याची ग झुलत्या; नव्हेच  जन्मजन्मांची सलत्या;      फक्त  राधेच्या गुण्या गोविंदाची, नव्हे कसल्या बाधेची ...  उधळून  जावा असा द्यावा असा  तुझा माझा संग होता ; भूलत्या ग स्पर्शाचा  त्याला भारी गर्व होता ; उधळून  जावा असा व्हावा असा  उभारीच्या हर्षाचा या  दाहीदिशा वारावारा.  गांठीगांठी  उसवता  झाल्या कळ्या उघड्या ग .  आणि  शुभ्र घागऱ्यांच्या निळ्या  किनारींना  शिवू आलें इंद्रधनू : पिंगा आला ग उधाणू .  माती लाल होतां होता  गोऱ्या गोऱ्या देहकळ्या  झाल्या ... झाल्या उमलता  बावोनियां चोळामोळा : मावळल्या फुगड्या ग .  स्वप्ने...  स्वप्ने  विरघळून जातांना  देंठापाशी पाने होती, काठांपाशी रात्र होती ; मने... मने  कुस्करून ओसरतां  फुलांपाशी फळे होती , पहाटेला फक्त केशरी  धुक्यापाशी पळे होती; तूं-मीं मी तूं  दूर दूर सरतांना  सारें कांही तृप्त होतें, पक्क होतें; हेंहि सारें  तुलामला प्राप्त आहे  देण्यासाठीं ...

संधिप्रकाशात अजून जो सोने तो माझी लोचने मिटो यावी ; असावीस पास , जसा स्वप्नभास , जीवी कासावीस झाल्यावीण ; तेंव्हा सखे आण तुळशीचे पान , तुझ्या घरी वाण त्याची नाही ; तूच ओढलेले त्यासवे दे पाणी , थोर ना त्याहुनी तीर्थ दुजे ; रंभागर्भी वीज सुवर्णाची कांडी तशी तुझी मांडी देई मज ; वाळल्या ओठा दे निरोपाचे फूल : भुलीतली भूल शेवटली ; जमल्या नेत्रांचे फिटू दे पारणे , सर्व संतर्पणे त्यात आली . उमटल्या शब्दी  नवीन पहाट  पावलात वाट माहेराची  अंतर्बाहय आता आनंदकल्लोळ  श्वासी परिमळ कस्तुरीचा  : बा . भ . बोरकर

आयुष्याची आता झाली उजवण   येतो तो तो क्षण अमृताचा खडे , गोटे मज झाले चिंतामणी , दिसे ते ते पाणी गंगोदक लवे वृक्षवल्ली : कल्पद्रुमावली  इंद्ररंगावली मेघमाळा  वेल्हाळ पाखरे : गंधर्व -किन्नरे  वाहने वनचरें अमरांची  जे जे भेटे ते ते दर्पणींचें बिंब : तुझें प्रतिबिंब लाडेगोडे .  उमटल्या शब्दी नवीन पहाट , पावलांत वाट माहेराची  अंतर्बाहय आता आनंदकल्लोळ  श्वासी परिमळ कस्तुरीचा  सुखोत्सवी अशा जीव अनावर : पिंजऱ्याचे दार उघडावे.  : बा. भ . बोरकर  : चांदणवेल