Marathi Kavita Meghdoot17

अस्तकालचा प्रकाश पिउनी  माळावरती पडला वारा  धुसर डोहामध्ये नभाच्या  एकच आहे मलूल तारा  ढगाळलेल्या क्षितिजाखाली  अंधुक झाल्या मिलनरेषा  अथांग मौनामध्ये  हरवल्या  धरतीवरच्या जीवनभाषा  अस्तगिरीच्या आडोश्याला  फणा काढला अंधाराने  उंच तरूंच्या स्कंधावरती  तटस्थ बसली हिरवी पाने  निरवतेला तडे पाडते  रातखगांची कोठे साचल  खिन्न नदीच्या छातीवरचा  थरथरतो भीतीने अंचल  श्यामल मेघांचे ऐरावत  संथपणे आकाशी भ्रमती  चराचरावर पंख पसरुनी  वसली आहे विषण्ण नियती  या नियतीच्या अधिकाराला  आठवणींचा तुझा किनारा  उदासतेच्या वेलीवरती  माझ्यासाठी असे फुलोरा  : आठवण  : मराठी माती  : कुसुमाग्रज 

अंधार जरासा  गडद हवा होता  आहे त्याहून…  वाऱ्याची शीळ जरा  हळुवार हवी होती  आहे त्याहून…  वाट नागमोडीची  भीरकीत हवी होती  आहे त्याहून …  पाण्यामधला पारा  आर्त हवा होता  आहे त्याहून …  संकोच जरासा  फिका  हवा होता  आहे त्याहून …  …. तू ही अधिक जरा  जवळ हवी होती  आहे त्याहून …  : आहे त्याहून : मंगेश पाडगावकर 

जरी जीवघेणी , फुले रातराणी तिला हुंगताना , तुझा भास होतो .. मनी कोरलेले तुझे शब्द ऐसे मला बोलताना , तुझा भास होतो .. कशाने नशा या पुऱ्या आसमंती उगा झिंगताना , तुझा भास होतो .. कुठे धून उठते , बिना ओळखीची मला डोलताना , तुझा भास होतो .. कथा माझि - त्याची हि नक्कीच आहे तिला सांगताना , तुझा भास होतो ..

तुझ्या प्रीतीचे रहस्य  सदा रहस्यच रहावे  काय तमाने केधवा  सूर्यमंडळ पाहावे ! प्रीती भक्तीचा अंकुर  नाही प्रकाशी फुलत  पडे खालती पापणी  पहावयास दैवत ! चोर आपण कशास  लाज चोरीची धरावी  कलंदरांनी काय ती  रीत थोरांची वरावी  जेव्हां अवघा संसार  होई निद्रेच्या आधीन  जाती आकाश-शुन्यात  शब्द  प्रवाह लोपून - आडवाटेने वनांत  येतो काजळ अंधारी  होई मिलन आपुले  काळ्या नदीच्या किनारी ! तुझ्या बाहुच्या मिठीत  रात्र चुरते सरते  तुझ्या स्पर्शात श्वासात  सारे जीवन उरते ! जग जागते सकाळी  जागी आपुल्या आपण  जरी भेटलो मार्गात  नाही ओळख , भाषण ! : रहस्य  : मराठी माती  : कुसुमाग्रज 

अश्वाचे पाय घेऊन जग जलद धावते आहे इथे बिचारी गती कुर्मासम जगणे तुरुतुरु चालले आहे त्यांना गाठायचे आहेत चंद्र रोज नवे आकाश हवे आहे इथे आयुष्याच्या पोकळीत केवळ काळोख झिरपत आहे तिथे अशी पहाट उमलते चोहीकडे किलबिल विरते इथे दिवसाच्या पानावर शिळ्या रात्रीची शाई ठिबकते तिथल्या हवेत सोनचाफी परिमळ तजेलदार चर्येवर हास्य विखरते तिथला विचार करता करता इथली बाग उजाड होते !!!! : बी  

चिंब भिजल्या झडीच्या रात्री पान पानावर झरते मेघ फुटल्या सावळ्या ढगातून चंद्रवाही धुके उतरते कुणाच्या आठवणीचे फुलं अर्धपहाट रात्री घमघमते ? संपून गेलेली मोझार्ट हृदय चिरचिर चिरते .. पहाटेच्या कळिरवाने जेंव्हा पापणी उघडते शार निळ्या नभाखाली गर्द पोपटी रान हसते सावळ्या रात्रीचा काळा ढवळ्या दिवसाचा निळा हिरव्या तरूचा पोपटी जगा - हसायला शिकवते .. : बी

काय खावे काही कळत नाही वजन माझे वाढत नाही ; सुपं पिणार्यांचे कळेना वजन कसे उतरत नाही !!!! पाच किलोचा पिल्सबरी पंधरा दिवस पुरत नाही पातेलंभर डाळभाजी चमचाभर उरत नाही ! बालपणीचे छायाचित्र जुने मुळीच वाटत नाही ; शाळेतील मित्र मात्र ओळखायला येत नाही !!!! मुस्तफातील काचणार्या बॅगा पेलता पेलत नाही , तरी Wet-Market मधील भाज्यांचा मोह काही आवरत नाही ! गाठोड्यातील जुने कपडे अंगात कधी दाटले नाही शिंप्याच्या वहीतले माप वीस वर्षात बदलले नाही ! ताई म्हणते चर्तुभूज हो एका हातानी ' ती ' भरवेल दुसर्या हातानी तू खाशील वेईंग मशीनचे काटे एकदम टोकाला पोचतील ! : बी

पानांचे खोपटे अजून मिटलेले पंखाची उब पक्षांच्या घरट्यात उजळत आहे ... उमलत आहे निळसर चांदण्यांची अर्धपहाट साखरझोप दाट विरघळते शीण ओसरल्या शरीरपेल्यात शुभ्रफुलांचा दरवळतो वारा सारतो अलगद कश्मीरी शाल कोरशी निज डोळ्यात साठवून कुशीतून गुडघे हळूच निसटतात आनंदकंदी दिवस वेचावयाला जड पापण्यांनिशी गात्र आतूरतात . : बी  

पणतूची लो - वेस्ट जीन्स गुडघ्यावर फाटलेली मागूनही फाटकेली कमरेखाली चाललेली गणपतीची सोंड दंडावर गोंदलेली भुवईत त्याच्या भिकबाळी अडकवलेली कानात त्याच्या वायरी खोचलेल्या सदरा त्याचा नाभीपर्यंतच शिवलेला ' ही कंची बाई फॅशन ' नऊवारीतली पणजी बुचकळ्यात पडलेली !!! पणतीच्या केसांना निळा - जांभळा कलप बेलीबटनात तिच्या डुल पीअर्सलेला पोलक्याच्या बाह्या गळ्यासकट कापलेल्या करातले ब्रेसलेट्स निसटत चाललेले एका पायातले पैजण नेहमीच हरवलेले कटीभोवती विंचवाच्या नांग्या काढलेल्या पायतल्या वहाणा हातभर उंचावलेल्या ' काय बाई हा ताल ' पणजी काळजीत पडलेली पिढीपिढीतला बदल पणजीला पहावेना घरादारात तिचे कुणी आता ऐकेना कानांना तिच्या जॅझ साहवेना पणतवंडापुढे तिला बसवेना बिचारी पणजी करुणा भाकते ' ने मज ने ' तुझ्या घरी देवाला रोज म्हणते !!! : बी  

परतीच्या वाटेवर भेटली करकरीत तिन्हीसांजेची राणी सोनसळली झाडी ऐकवतात दडलेल्या पक्षांची वेल्हाळ गाणी चारी क्षितिज ओलेओलेसे निवांत ओघळत चाललेले निश्चल निळ्या तळ्यात रंग अस्मानी उतरलेले सांजेची मिटते पापणी दिवे आकाशात लागलेले घमघमते बकुळा पानोपानी काळोखी आसमंताने भारलेले मृगाची रात्र येते मध्यावर रिमझिम धार उभी कोसळते विझेना भिजलेली चांदणी तृष्णेपरी माझ्या राहते ... : बी  

काही रंग नवे ... काही तसेच जुने जयपुरचा गुलाबी , कुरुक्षेत्राचा रक्तलाल मुंबईचा चंदेरी , पुण्याचा गुलाली मांदार मथुरेचा श्यामल , पंजाबचा गव्हाळ कश्मीरचा रक्तरंजित , बंगळुरचा रेताळ गोव्याच्या निळसर , आग्र्याचा संगमवरी हिमालयाचा धवल , चारीधामचा धुपसिक्त कोल्हापुरचा तांबडा , शिमल्याचा हिरवा केरळचा शहाळी , गयेचा कषाय खांडववनाचा धगधगता , झाशीचा वादळी काही झाले फिके ... काही झाले दाट काळाच्या फुलपाखराला माझा सलाम ! : बी

तू निघून चाललीयेस कायमची हे कळल्यावर अचानक लक्षात येतंय तुझ्यावर लिहिणार होतो मी एक प्रेमकविता तुझ्या नुस्त्या आसपास असण्यादिसण्यानेच जणू आपोआप उमटत जातील ओळी कुठल्यातरी कागदावर इतके माझे डोळे तुझे झाले होते पण मधल्या काळात या शहराने कुठलं तरी ट्रॅफिक जॅम , कुठलं तरी प्रदूषण , कुठला तरी कल्लोळ सोडला होता आपल्या दोघांमधे आता तुला शेवटचं पाहताना बघ कशी स्लोमोशन झालीये गदीर् तुझ्या हसण्याच्या उंच पुलावरून दिसतायत मला खाली तरंगत चाललेली हजारो माणसं डोक्यावर चंपाचमेलीमोगरागुलाब उगवलेली साऱ्या मोटारी उडू लागल्यात फुलपाखरं होऊन स्कुटरी गुणगुणू लागल्यात भुंग्यांसारख्या सायकली चाल्ताहेत आपोआप कुणीतरी अदृश्य माणूस नुक्ताच सायकल शिकल्यासारख्या रस्त्याच्या फांद्यांना रिक्शा लटकल्यात मधमाशांच्या पोळ्यांसारख्या रेल्वेगाड्या यार्डातल्या वारुळांतून कात टाकून बाहेर पडल्यात लखलख आपण धावत सुटलो आहोत एका वेगळ्याच प्रवासाला हे ठाऊक असल्यागत बसेस थांबून राहिल्यात सि