Marathi Kavita Meghdoot17

उस शक्ससे फकत इतनासा ताल्लुक है फराज  वो पारेशा हो तो हमे निंद नही आती....

जमानेके सावालोंको हस कर टाल दू मै फराज  लेकीन नमी आंखोंकी कहती है "मुझे तुम याद आते हो " :(( 

हम अपनी रूह तेरे जिस्ममेही छोड आये फराज तुझे गलेसे लगाना तो इक बहाना था....

अब उसे रोज न सोचू तो बदन तुटता है फराज  उमर गुजरी है ऊसकी याद का नशा करते करते ....

वो बातबातपे देता  है परिन्दोकी मिसाल फराज  साफ साफ नही केहता मेरा शहर  ही छो ड दो...

मला न वाटे कधी कळावे  कुठे चालली वाट चिमुकली  माळावरुनि , बनाखालुनी , गूढ निरागस कुठे झुकली .  मला न वाटे कधी कळावे  सुगंध कसला पुढील क्षणाला  आणि पाकळीवरी तयाच्या  फिका गडद वा रंगही कसला .  मला न वाटे कधी कळावे  का हे जीवन लहरी, मंथर ,  दॆपते, हुकते , भिते न  लपते ,  थोडे आतुर थोडे कातर .  एक कळावे…। खेळच सारा  बघत दर्पणी चालायचा ,   उघड्या छ्परावरूनी चालत  निळ्या  आभाळी पडावयाचा ….  : एक कळावे  : मेंदी  : इंदिरा संत 

रुतत चालले तिळातिळाने; रुतले तळवे,  रुतले पाउल, रुतले पायही... उभी तशी मी  बावरलेली, त्या वाळूवर... दिशादिशांची सुटली जाणीव ;  क्षितीजांचे हो नयनी काजळ;  हृदयापाशी स्वप्ने ताजी,  लाट वाळूची अन ओठांवर . येशील कधी तरी, दिसेल तेव्हा  अफाट वाळू ..... उन्हाखालती;  तुझ्या पावला भेटाया परि  येतील दोनच हिरवी पाती 

एका परीची कहाणी  जिच्या डोळा आले पाणी  परी कधी रडत नसते  फुलत असते , हसत असते  तिथे दुखः कुठून येणार ? तिच्यासाठी यक्ष गाणार  फुलांमधून दव प्यावे  स्वप्नातच गुंगत जावे  अवती भवती झरयांची गाणी  हि तर होती परयांची राणी  दाह नाही .... आग नाही  दुःखाची जाग नाही  एक दिवस काय झाले ? नदीकाठी कोण आले ? त्याच्या डोळ्यात स्वप्न होते  पाय धुळीने भरले होते  तीच होती त्याची खुण संपली नाही वाट अजून  परी तिथे का आली ? मागोमाग का गेली ? वाजले नाही तिचे पाऊल ? - सावलीसारखी तिची चाहूल  का आली त्याच्यापाशी ? पृथ्वीवरच्या माणसाशी  परी कधी बोलत नसते  हि का हसली ? हि का बोलली ? पुन्हा पुन्हा तिने जावे  डोळे भरून त्याला प्यावे  कधी कधी स्तब्ध राही  नुसती पाण्याकडे पाही  शब्द असून अबोल होते  सांगण्यासाठी काहीच नव्हते  तरी सांगून संपत नव्हते  माणूस म्हणे ," कशासाठी  छळ माझा? सुखासाठी ? ऐकले आहे परया अशा  माणसांना करतात पिश्या  मग खिदळत जातात उडून  माणूस बसतो मरणात रुतून..." यावर परी स्तब्ध रा

मी नखलत नाही शिरा कोवळ्या ओल्या  दुमडून कडांना दुखवत नाही देठ .....  मी फक्त ठेवते उजेड हिरवा आत  अन प्रेमासाठी मिटून घेते ओठ ......  : अरुणा ढेरे 

जेव्हा मी या अस्तित्व पोकळीत नसेन तेव्हा एक कर तू निःशंकपणे डोळे पूस. ठीकच आहे, चार दिवस- उर धपापेल, जीव गुदमरेल. उतू जणारे हुंदके आवर, कढ आवर. उगिचच चीर वेदनेच्या नादी लगू नकोस खुशाल, खुशाल तुला आवडेल असे एक घर कर मला स्मरून कर, हवे तर मला विस्मरून कर. - नारायण सुर्वे

एक हात तुझा एक हात माझा  जसा शब्द खुजा शब्दापाशी  एका हृदयाला एकच क्षितीज  आकाशाचे बीज तुझ्या पोटी  एका कुशीसाठी एकाचे निजणे  बाकीची सरणे स्मशानात  : ग्रेस 

सोडले कालच्या किनारयाला  वादळे घेतली निवारयाला घेतले मी नवे पुन्हा फासे  हारण्याची नशा झुगारयाला..... 

आयुष्‍य तेच आहे अन् हाच पेच आहे बोलु घरी कुणाशी तेही सुनेच आहे तू भेटसी नव्‍याने बाकी जूनेच आहे केलीस याद तु ही का हे खरेच आहे - संगीता जोशी

किती सोसाव्या साजणा  तुझ्या ओळखीच्या कळा तुझ्या सहज स्वप्नात  माझ्या वेदनेच्या वेळात  वाट शपथांची वळे दाट विश्वासाचे रान  किती विस्ताराव्या हाका  तुझे हलेचना पान  कशी अक्षरे भोगावी  तुझ्या खेळी जाती बळी  रक्त चांदण्यात न्हाती  गर्द कवितांची तळी.... : अरुणा ढेरे  : यक्षरात्र  

ना सांगताच तू  मला उमगते सारे  कळतात तुलाही  मौनातील इशारे  दोघांत का मग ? शब्दांचे बांध  'कळण्या'चा चाले  'कळण्या'शी संवाद  : सुधीर मोघे 

ओलेता गंधीत वारा  आला घेऊन सांगावा  पाझरला आतुर मेघ  त्या दूर अनामिक गावा मन चातक व्याकुळ वेडा इतुकेच म्हणे हरखून  येईल मेघ माझाही  जाईल मला भिजवुन व्याकुळ अशी नक्षत्रे  कोरडीच केवळ जाती  भिजण्याच्या आशेवरती  कोमेजुन गेल्या राती मिटल्यावर डोळे अजुनी  ऐकते सरींचे साद  त्या तेव्हाच्या भिजण्याचे  अंतरी अजुन पडसाद   -  गुरु ठाकूर

क्षणभर विश्रांती या जगण्यासाठी क्षणभर विश्रांती मोहरण्यासाठी विरलेल्या नात्यांना विझलेल्या आशांना चुकलेल्या वाटानाही समजावून घेण्यासाठी क्षणभर विश्रांती ... दूरची वाट अन स्वप्नातली दूर गावे जायचे नेमके कोठे कुणाला न ठावे थांबती ,  संपती जुळती नव्या रोज वाटा सूर त्यांच्यासवे या जीवनाचे जुळावे विरलेल्या नात्यांना विझलेल्या आशांना चुकलेल्या वाटानाही समजावून घेण्यासाठी क्षणभर विश्रांती ... आवरावे जरा बेभानल्या पावलांना सावरावे जरा स्वप्नाळल्या लोचनांना गीत ओठी नवे घेवूनी या जीवनाचे गुंतवावे जरा भांबावलेल्या मनाला विरलेल्या नात्यांना विझलेल्या आशांना चुकलेल्या वाटानाही समजावून घेण्यासाठी क्षणभर विश्रांती ..

अब तो यह भी नहीं रहा अहसास दर्द होता है या नहीं होता इश्क़ जब तक न कर चुके रुस्वा आदमी काम का नहीं होता हाय क्या हो गया तबीयत को ग़म भी राहत-फ़ज़ा  नहीं होता वो हमारे क़रीब होते हैं जब हमारा पता नहीं होता दिल को क्या-क्या सुकून होता है जब कोई आसरा नहीं होता

मिली हवाओंमे उडनेकी   सजा यांरो    के जमिके रीश्तोंसे कट गया हुं यार 

रात्रच की स्तब्ध उभी क्षितिजाच्या काठावर खिळलेले पाऊल अन् गिळलेले लाख स्वर आवरला तोल कसा ठाऊक हे एक तिला सावरला बोल कसा ठाऊक हे एक तिला गिळलेल्या बोलाची खिळलेल्या तोलाची शपथ तिच्या ओठावर चढत जिचा रंग मला : रात्रच कि स्तब्ध उभी : मेंदी : इंदिरा संत

तुझ्या पथावर  तुझ्या पदांच्या  पाउलखुणांच्या शेजारी मम  पाउलखुणा या उमटत जाती  खरेच का हे? मातीमधल्या मुसाफिरीतून  हात तुझा तो ईश्वरतेचा  चुरतो माझ्या मलिन हाती  खरेच का हे? खरेच का आहे - बरेच का हे - दोन जगांचे तोडूनी कुंपण  गंधक -तेजाबसम आपण  मिळू पाहावे  आणि भयानक दहन टाळण्या  जवळपणातही दूर राहुनी स्पोटाच्या या सरहद्दीवर  सदा राहावे ? : तुझ्या पथावर  : वादळवेल  : कुसुमाग्रज 

मस्तक ठेवुनी  गेलीस जेव्हा  अगतिक माझ्या  पायावरती..... या पायांना  अगम्य इच्छा  ओठ व्ह्यायची  झाली होती..... : क्षणिक  : वादळवेल  : कुसुमाग्रज 

येण्याआधी वाट ,आल्यावर सर  आणि गेल्यावर , रिक्त मेघ  इतके लाडके , असू नये कोणी  डोळ्यातून पाणी , येते मग  रातराणी बोल , 'परत कधी' चे  उत्तर मिठीचे , संपू नये  सये आत्ता सांग , सांग तुझे घर  आहे वाटेवर, माझ्याच न ???.... : संदीप खरे 

हे गगना तू माझ्या गावी  आणि तिच्याही गावी  तुला उदारा, पहिल्या पासून  सर्व कहाणी ठावी  अशी दूरता अपार घडता  एक तुझीच निळाई  अंतरातही एकपणाचे  सांत्वन जगवित राही  घन केसांतुनी तिच्या अनंता  फिरवीत वत्सल हात  सांग तिला कि दूर तिथेही  जमू लागली रात ..... : हे गगना  : छंदोमयी  : कुसुमाग्रज 

पल्याड काळोखाच्या जाण्याआधी घेऊन अंगभर ओळख : सगळ्या फुलल्या खुणा येईन एकदा पुन्हा घुंगुरवाळ्या पाण्यापाशी निःशब्द भरारिपरि पक्षांच्या असतील डोळे पंखोत्सुक असतील झाडे सारी असेल तेव्हा पहाटहि पिसाहूनही हलका वारा पाण्यावरती तशी तंद्री आभाळाची आणिक तुझ्या डोळ्यांच्या काठाशी वाजेल न वाजेल असे पाउल माझ्या श्वासांचे सांगाण्याही आधी अबोल होतील शब्द कळ्यास तेव्हा असेल घाई फुलण्याची अर्ध्या उघड्या डोळ्यांचा बावरा सुगंधही असेल थबकून घुटमळताना श्वास तुझे ओठांवर... गालांवर ... होता पक्षी निळ्याभोर पंखांचा लुकलुक खळखळ डोळे ओठांवर शीळ चांदणी इवली पर्युत्सुक पिसे..... आणि एकदा काळोखाच्या वेळी निळ्याभोर पंखांचा पक्षी खिळवून बसला डोळे दृष्टीच्याही पल्याड अगदी ...... पंखही हलविणा शीळहि फुलविना फांदीच्याही डोळा आले दाटुनिया दंव का अवचित झाले डोळे तिन्साञ्जेच्या पाण्यापरी ते भयस्तब्ध अनं खोल ? का शिळहि भिरभिर झाली प्रौढ अबोल ? का मिटुनी पाने फांदीने हळूच लपविले अश्रू ? येईन एकदा पुन्हा घेऊन अंगभर ओळख सगळ्या फुलत्या खुणा ..... मनभर सगळी फुले त्यांच्याही पाकळ्या कोमेजती का लागून धग ओंजळीची ? विसरतील का