Marathi Kavita Meghdoot17

जीव गेला तरी प्राण देऊ नये  आणि प्राणांसवें ..... मिलनाशा  गळे पान पान  जरी तुटे देठ  परंतु ती भेट..... न टळावी  ऐसें जी घडावें  एकदा मीलन  मिठीमध्यें प्राण ..... मावळेल  तेव्हा प्राणासवें  जा घेऊनी खूळ  ना तरी हा छळ ..... संपे कैवा   : शिरीष पै 

मिली हवाओं में उड़नें की वो सज़ा यारो कि मैं ज़मीन के रिश्तों से कट गया यारो वो बे - ख़याल मुसाफ़िर मैं रास्ता यारो कहाँ था बस में मेरे उस को रोकना यारो मिरे क़लम पे ज़माने की गर्द ऐसी थी कि अपने बारे में कुछ भी न लिख सका यारो तमाम शहर ही जिसकी तलाश में गुम था मैं उसके घर का पता किस से पूछता यारो जो बे - शुमार दिलों की नज़र में रहता था वो अपने बच्चों को इक घर न दे सका यारो जनाब - ए -' मीर ' की ख़ुद - गर्ज़ियो के सदक़े में मियाँ ' वसीम ' के कहने को क्या बचा यारो : वसीम बरेलवजी 

माणूस होऊन जगणे थोडे जगुन पहा  देवपणा तू सोडून खाली उतर जरा .... मायबापा मायबापा  तू नसल्याचा भास पसरला चहूंकडे  दगड मातीच्या भिंतीमधुनी विहर जरा ..... मायबापा मायबापा  या जगण्यातून काढून घे हे जेहर जरा  उलट जरासा दुःखाचा हा प्रहर जरा ..... मायबापा मायबापा  रडता रडता या ओठांवर कधी तरी  हसण्याचाही थोडासा कर कहर जरा .... मायबापा मायबापा  सुखदुःखाचे झाले आता गाव जुने  या हसण्या रडण्यामधुनी तू बहर जरा ..... मायबापा मायबापा  अंगण होईल देव्हाऱ्यासम पावन हे  वेलीवरल्या पानफुलांतून डवर जरा ..... मायबापा मायबापा  तेवत राहो माणुसकीचा एक दिवा  आठवणीतून माणूस होवो अमर जरा ..... मायबापा  मायबापा 

मी डोलकर, डोलकर, डोलकर दर्याचा राजा घर पान्यावरी, बंदराला करतो ये जा ..वल्लव रे नाखवा हो वल्लव रे रामा.. आयबापाची लाराची लेक मी लारी चोली पिवली गो, नेसलंय अंजिरी सारी माज्या केसान गो मालीला फुलैला चाफा वास परमाळता वार्‍यान घेतय झोका नथ नाकांन साजिरवानी गला भरुन सोन्याचे मनी कोलीवार्‍याची मी गो रानी रात पुनवेला, नाचून करतय मौजा या गो, दर्याचा, दर्याचा, दर्याचा दरारा मोठा कवा पान्यावरी उठतान डोंगरलाटा, लाटा, लाटा, लाटा कवा उदानवारा शिराला येतय फारु कवा पान्यासुनी आभाला भिरतंय तारु वाट बगून झुरते पिरती मंग दर्याला येतंय भरती जाते पान्यानं भिजून धराती येतंय भेटाया तसाच भरतार माजा भल्या सकालला आबाल झुकतं हे खाली सोनं चमचमतंय दर्याला चढते लाली आमी पान्यामंदी रापण टाकतो जाली धन दर्याचं लुटून भरातो डाली रात पुनवेचं चांदन प्याली कशी चांदीची मासोली झाली माज्या जाल्यात होऊन आली नेतो बाजारा भरुन म्हावरा ताजा : शांता शेळके 

तुझे वाढलेले हट्ट ... तुझ्या वाढलेल्या खोड्या .....  खऱ्या मानुनी सोडल्या ..... तुझ्या कागदाच्या होड्या ....  कागदाच्या होडीचेही शीड सांभाळले बाळा....  : संदीप खरे 

वीट नाही...  कंटाळा नाही ....  आळस नाही ..... त्रास नाही ....  इतुकी माया कोठेची नाही....  मातेवेगळी .....  : रामदास स्वामी 

इंद्रायणी काठी देवाची आळंदी लागली समाधी ज्ञानेशाची ।।धृ.।। ज्ञानियाचा राजा भोगतो राणीव नाचती वैष्णव मागे पुढे ।।1।। मागे पुढे दाटे ज्ञानाचा उजेड अंगात झाड कैवल्याचे ।।2।। उजेडी राहिले उजेड होऊन निवृत्ती सोपान मुक्ताबाई ।।3।। ग. दि. मा . 

अवेळीच केव्हा दाटला अंधार तिला गळा जड झाले, काळे सर एकदा मी तिच्या डोळ्यांत पाहिले हासताना नभ कलून गेलेले पुन्हा मी पाहिले तिला अंगभर तिच्या काचोळीला चांदण्याचा जर आणि माझा मला पडला विसर मिठीत थरके भरातील ज्वार कितीक दिसांनी पुन्हा ती भेटली तिच्या ओटी कुण्या राव्याची साऊली तिच्या डोळियांत जरा मी पाहिले काजळात चंद्र बुडून गेलेले : ना. धो. महानोर

सुन्यासुन्या मैफिलीत माझ्या तुझेच मी गीत गात आहे अजूनही वाटते मला की, अजूनही चांदरात आहे उगीच स्वप्नात सावल्यांची कशास केलीस आर्जवे तू ? दिलेस का प्रेम तू कुणाला तुझ्याच जे अंतरात आहे ? कळे न तू पाहशी कुणाला ? कळे न हा चेहरा कुणाचा ? पुन्हा पुन्हा भास होत आहे तुझे हसू आरशात आहे ! उगाच देऊ नकोस हाका, कुणी इथे थांबणार नाही गडे, पुन्हा दूरचा प्रवासी कुठेतरी दूर जात आहे सख्या तुला भेटतील माझे तुझ्या घरी सूर ओळखीचे उभा तुझ्या अंगणी स्वरांचा अबोल हा पारिजात आहे ! : सुरेश भट

जरी तुझीया सामर्थ्याने ढळतील दीशाही दाही मी फुल तृणातील इवले उमलणार तरीही नाही. शक्तीने तुझीया दीपुनी तुज करतील सारे मुजरे पण सांग कसे उमलावे ओठातील गाणे हसरे? जिंकील मला दवबिंदू जिंकील तृणाचे पाते अन स्वत:ला वीसरून वारा जोडील रेशमी नाते कुरवाळीत येतील मजला श्रावणातल्या जलधारा सळसळून भिजली पाने मज करतील सजल इशारे रे तुझीया सामर्थ्याने मी कसे मला विसरावे? अन रंगांचे गंधांचे मी गीत कसे गुंफावे? येशील का संग पहाटे किरणाच्या छेडीत तारा; उधळीत स्वरातुनी भवती हळू सोनेरी अभीसारा? शोधीत धुक्यातुनी मजला दवबिंदू होउनी ये तू कधी भीजलेल्या मातीचा मृदु सजल सुगंधीत हेतू! तू तुलाच विसरुनी यावे मी तुझ्यात मज विसरावे तू हसत मला फुलवावे मी नकळत आणि फुलावे पण तुझीया सामर्थ्याने ढळतील दीशा जरी दाही मी फुल तृणातील इवले उमलणार तरीही नाही. : मंगेश पाडगावकर

आता जगायाचे असे माझे किती क्षण राहिले ? माझ्या धुळीचे शेवटी येथे किती कण राहिले ? ह्रदयात विझला चंद्रमा ... नयनी न उरल्या तारका ... नाही म्हणायाला तुझे हे आपुलेपण राहिले अजुनी कुणास्तव तेवतो हा मंद प्राणाचा दिवा ? अजुनी मला फसवायला हे कुठले निमंत्रण राहिले ? ते लोक होते वेगळे घाईत जे गेले पुढे ... मी मात्र थांबुन पाहतो मागे कितीजण राहिले ? कवटाळुनी बसले मज दाही दिशांचे हुंदके माझे अता दु : खासवे काही न भांडण राहिले ! होता न साधा एवढा जो शब्द मी तुजला दिला एकाच शब्दाला उभे आयुष्य तारण राहिले . अवघ्या विजा मी झेलल्या , सगळी उन्हे मी सोसली रे बोल आकाशा , तुझे आता किती पण राहिले ? ओसाड माझे घर मुळी नाही बघायासारखे हे आसवांचे तेवढे अध्याप तोरण राहिले . : सुरेश भट